Okienko – Luty 2021

Najkrótszy miesiąc tego roku już za nami, co może być przynajmniej częściowym wytłumaczeniem tego, że zleciał tak szybko. Uraczył nas piękną zimą, jakiej od kilku lat nie widziałam. Teraz w powietrzu czuć już nie mniej piękną wiosnę, choć przynajmniej u mnie zalegają jeszcze gdzieniegdzie hałdy śniegu. Zdjęcie, a jakże zimowe, choć znowu dokonałam lekkiej podmiany na drugie najchętniej serduszkowane na Instagramie w minionym miesiącu.

Książkowo:

W lutym przeczytałam cztery książki. Dokończyłam Powiernika światła Brenta Weeksa. Ostatni tom nie uratował całości. Mówi się trudno i żyje się dalej. Zbiór opowiadań Lovecrafta Kopiec przeczytałam w ramach wyzwania Przyzywam kosmitów z Unserious pl. Na rozgrzewkę coś krótkiego, w planach mam znacznie obszerniejsze cegły. Skończyłam też Sagę Księżycową Marissy Meyer (jak na razie całkiem dobrze idzie mi kończenie zaczętych serii), a na deser czwarty tom Koła Czasu Roberta Jordana.

1. Brent Weeks Gorejąca biel

2. H. P. Lovecraft, Zealia Bishop Kopiec

3. Marissa Meyer Winter

Na wydanie finału Sagi Księżycowej w Polsce czekaliśmy dość długo, ale nie narzekam, bo warto było czekać. Każdy tom to retelling znanej baśni – w tym przypadku Królewny Śnieżki. Główną bohaterką jest Winter, księżniczka Księżyca. Jest oczywiście przystojny pałacowy strażnik, w którym dziewczyna się zakochuje i zła macocha. Ale poza tym cała gromada bohaterów znanych z poprzednich tomów – na czele z Cinder, bo to właśnie kopciuszek-cyborg wyrasta na główną bohaterkę cyklu.
Sagę Księżycową Meyer czyta się cudownie i bardzo szybko. Sprawdza się i jako zamknięcie całej serii, i jako retelling baśni. Lubię stworzonych przez Meyer bohaterów i cieszę się, że wątki miłosne nie przesłaniają fabuły. I nie ma trójkątów miłosnych. Można? Można.
Ogólnie, jeżeli szukacie dobrej fantastyki młodzieżowej w klimacie baśniowym, to Sagę Księżycową jak najbardziej polecam.

4. Robert Jordan Wschodzący cień

Czwarty tom Koła Czasu jest zdecydowanie tym, czego szukam w fantasy. No cóż, każdy ma jakąś czytelniczą słabość, a ja kocham opasłe tomiska, angażujących bohaterów i światy z tak fantastyczną głębią, że można w nie uwierzyć. I Wschodzący cień zapewnił mi wszystkie te atrakcje, więc sama nie wiem kiedy przeczytałam prawie 1300 stron. Nie jest to może tom z tak dynamiczną akcją jak poprzednie, ale i tak dzieje się sporo. Autor rozbudowuje elementy wprowadzone w poprzednich tomach i widać, że nie brakuje mu ciekawych pomysłów.

Najlepsza książka przeczytana przeze mnie w lutym to Wschodzący cień Roberta Jordana. Oczywiście, nie zaczynajcie od niej przygody z cyklem Koło Czasu. Trzeba zacząć od początku.

Serialowo:

1. Westworld  

W zeszłym miesiącu bardzo pochlebnie pisałam o tym serialu, teraz jestem na finiszu trzeciego sezonu i mój zapał znacznie osłabł. To jedna z tych produkcji, w której o każdym sezonie powinno się pisać osobno. Pierwszy rewelacyjny, drugi zawodzący oczekiwania, trzeci już lepszy niż poprzednik, ale skręcający nieco w inne rejony niż się spodziewałam.

 

A jak Wam minął luty?