Madeline Miller „Pieśń o Achillesie” („The Song of Achilles”)

 

Któż nie zna dziejów dzielnego Achillesa, któremu przeznaczone było zdobyć nieśmiertelną sławę, ale przy tym umrzeć młodo? Madeline Miller podjęła się napisania na nowo jednej z najbardziej znanych historii z mitologii greckiej. Niestety z nie najlepszym skutkiem. Czytałam inną powieść autorki opartą na greckiej mitologii – Kirke (recenzję możecie przeczytać TUTAJ ) i przypadła mi ona do gustu. Dlatego oczekiwania miałam spore. Pieśń o Achillesie, jak to często w retellingach bywa, przedstawia całą historię z punktu widzenia postaci, która w oryginalnym micie znajduje się na drugim planie – Patroklosa. Towarzysza, najlepszego przyjaciela, a wreszcie kochanka Achillesa. To on jest narratorem. Ta książka jest w istocie romansem i ten wątek przesłania wszystko inne. Miller połaszczyła się na temat, który ewidentnie jej nie leży – czyli wojnę i poniosła porażkę. Bo w Pieśni o Achillesie najgorsze są właśnie końcowe opisy zmagań pod Troją. W co trudno uwierzyć, ale wieje nudą. Autorka próbowała ugryźć historię z innej strony, ale o wojnie trojańskiej nie da się opowiedzieć bez wojny. A tymczasem mamy tu kwiatki typu: nadchodzi pojedynek Achillesa z Hektorem. Jest więc pościg, Skamander próbuje zatrzymać Greka, w końcu bohaterowie stają twarzą w twarz. I co? Rzut, i po sprawie.

Ale sława chadza dziwnymi drogami. Niektórzy zyskują sławę po śmierci, inni gasną. To, co podziwia jedno pokolenie, następne może wymazać (s. 369).

Nie mam problemów z wyciąganiem z mitów rzeczy nieoczywistych i przenoszeniem akcentów. Jednak w tym wypadku nie wyszło. Również z tego powodu, że bohaterowie zupełnie mnie do siebie nie przekonali. Patroklos to taka gorsza wersja Kirke z późniejszej powieści Miller. Pomysł był niezły – wyrzutek pozbawiony dziedzictwa, którego los łączy z największym bohaterem. Jednak w Pieśni o Achillesie to nie zagrało. Nie lubię jednego i drugiego. Patroklos myśli właściwie tylko o Achillesie i trudno powiedzieć, co go poza tym określa. Achilles, któremu wszystko się udaje, jest arogancki, a przy tym naiwny.

Istnieje jednak w Pieśni o Achillesie bardzo ciekawy bohater, przy którym jest wszystko – tajemnica, inteligencja i humor. Jest nim Odyseusz. To on trafnie punktuje rzeczywistość, świat i bogów. I on też trafia w samo sedno, wypominając Achillesowi, że przez jego postępowanie i unikanie przeznaczenia, cierpią inni.

Udało ci się sprytnie uciułać dziesięć dodatkowych lat życia, i moje gratulacje. Ale reszta nas…  – Odyseusz wykrzywia usta. – Reszta jest zmuszona czekać, aż będziesz miał dosyć. Zatrzymujesz nas tutaj, Achillesie. Miałeś wybór i wybrałeś. Musisz teraz w zgodzie z tym żyć (s. 312).

Książka jest pięknie napisana, Miller ma poetycki styl, który dobrze pasuje do opisywanych wydarzeń. Całkiem nieźle wypadają początkowe partie książki, a najgorzej wspominam wojnę trojańską. Natomiast jeżeli chodzi o wydanie, Albatros zasługuje na wyrazy najwyższego uznania. Jest pięknie i gustownie. Niestety, Pieśnią o Achillesie jestem rozczarowana. Liczyłam na więcej.


Autor:  Madeline Miller         

Tytuł: Pieśń o Achillesie

Tytuł oryginalny: The Song of Achilles

Tłumaczenie: Urszula Szczepańska  

Wydawnictwo: Albatros

Liczba stron: 384

Data wydania:  2021


Komentarze

  1. Agnieszka Kaniuk8 października 2021 00:55

    Nie przepadam za mitologicznymi klimatami.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zarzyczka8 października 2021 18:41

      To akurat nie jest książka, która mnie zachwyciła, więc nie masz czego żałować.

      Usuń
  2. iCate15 października 2021 11:45

    Nie ciągnie mnie do tej historii póki, ale jeśli w ogóle zacznę, to tak, jak radziłaś - od Kirke. Nigdy nie lubiłam Achillesa i nie wiem, czy dedykowana mu opowieść mogłaby to zmienić.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zarzyczka16 października 2021 21:24

      Zdecydowanie po tej książce nie polubisz Achillesa ;)

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten para
Czytaj więcej

Zagłada domu Sharpe’ów – „Crimson Peak. Wzgórze krwi”

Czekałam na ten film, od kiedy zobaczyłam pierwsze zdjęcia. Przepiękne, oryginalne i niepokojące. Wyjątkowo byłam zadowolona także z całej obsady, bo Mia Wasikowska, Jessica Chastain i Tom Hiddleston to aktorzy, których cenię i lubię. Zapowiadało się bardzo dobrze. I jeszcze jedno. W recenzji będę posługiwała się angielskim tytułem, bo polskie tłumaczenie wydaje mi się wyjątkowo niefortunne, całkiem łopatologiczne. O wiele lepiej brzmiałoby purpurowe lub szkarłatne wzgórze. No więc udajemy, że „Wzgórza krwi” nie ma.
Czytaj więcej

Kosmos już nigdy nie będzie taki sam – „The Expanse”

Ostatnie lata nie były łaskawe dla fanów serialowych produkcji science fiction. Po spektakularnych klapach twórcy niezbyt chętnie patrzyli na produkcję takich dzieł – bo nie dość, że drogie, to jeszcze nie spełniały oczekiwań widzów. Cóż więc pozostawało fanom gatunku? Chyba oglądanie tylko po raz kolejny znakomitego „Battlestar Galactica”. Na szczęście jednak każda zła passa kiedyś się kończy. „The Expanse”, serial wyprodukowany przez stację SyFy, udowadnia, że science fiction wciąż ma wiele do zaoferowania. Produkcję oparto na serii książek „Ekspansja” Jamesa S. A. Coreya. W Polsce wydano tylko pierwszy tom „Przebudzenie lewiatana” i to w dodatku rozbity na dwie części, co jak łatwo można się domyślić, nie przysporzyło książce popularności. Reszta tomów dostępna jest tylko w wersji oryginalnej. Jako ciekawostkę dorzucę fakt, że pod pseudonimem James S. A. Corey ukrywa się dwóch autorów – Daniel Abraham i Ty Franck. Obaj współpracowali z George’m R. R. Martinem. W 2010 r. ukazała
Czytaj więcej

Raj zepsuty – Stanisław Lem „Eden”

Obraz
  Na skutek błędu w obliczeniach statek rozbija się na niezbadanej planecie zwanej Edenem. Wszyscy członkowie załogi – Inżynier, Fizyk, Chemik, Cybernetyk, Doktor i Koordynator – przeżyli, ale uszkodzenia są bardzo poważne, a szanse na przetrwanie niewielkie. Jednemu z członków załogi wydaje się, że przed katastrofą dostrzegł na Edenie coś, co przypominało miasto. Być może tam znajdą pomoc. Ruszają więc w głąb nieznanej planety i stopniowo odkrywają elementy cywilizacji stworzonej przez tutejsze istoty, symbioty, przez ludzi nazwane dubeltami. Nic jednak nie ma sensu przynajmniej z punktu widzenia przybyszy, a ponadto Ziemianie natykają się na masowe groby. Co tak naprawdę dzieje się na Edenie? Powieść Eden Stanisława Lema została wydana po raz pierwszy w 1959 roku. Wcześniej była drukowana w odcinkach w czasopiśmie Trybuna Robotnicza i uznaje się ją za dzieło rozpoczynające okres dojrzałej twórczości pisarza. Jest skupiona według tego samego problemu co Solaris – niemożności naw
Czytaj więcej

Karl Edward Wagner „Kane. Bogowie w mroku”

Obraz
  Kane. Bogowie w mroku Karla Edwarda Wagnera to pierwszy z trzech zaplanowanych tomów poświęconych tej postaci, jakie mają ukazać się w serii Eony wydawnictwa Vesper. Znajdują się w nim: powieść Sploty mroku , opowiadania: Zaduma nad żalem w mym sercu , Zimne światło , Miraż oraz wiersz Cień Anioła Śmierci . Ponadto Marcin Pągowski przygotował dodatki pozwalające bliżej poznać ten świat. Kane to modelowy wręcz przykład postaci splecionej nie z dobra i zła, ale z szarości. Zainspirowany postacią biblijnego Kaina, przyniósł światu przemoc, za którą został ukarany długowiecznością. Owszem, można go zabić, ale to niewdzięczne zadanie, ponieważ walczy doskonale i szybko się regeneruje. Tym niemniej, jest to możliwe. Ale Kane to także buntownik sprzeciwiający się szalonemu bóstwu, które stworzyło ludzi wyłącznie dla własnej rozrywki i przyjemności. To koncept, o którym wspominał H. P. Lovecraft w opowiadaniu W górach szaleństwa , zaczerpnięty z mitologii sumeryjskiej, która tak właśni
Czytaj więcej