Okienko – Maj 2018

Książka w pięknych okolicznościach przyrody – to zawsze się sprawdza i takie właśnie zdjęcie, służące za ikonkę dzisiejszego wpisu, cieszyło się największą popularnością na moim Instagramie w minionym miesiącu. Maj był w tym roku kapryśny – kwiecień rozpieścił nas pogodą, potem było trochę gorzej, ale za to końcówka naprawdę letnia. Nie zwlekając dłużej, przechodzę do podsumowania minionego miesiąca.

Książkowo:

Przeczytałam cztery książki w moich ulubionych klimatach – czyli wikingowie i fantastyka.

1. Radosław Lewandowski "Kraina Proroka"

2. Brandon Sanderson "Bezkres magii"

3. Marissa Meyer „Scarlet”

Drugi tom „Sagi księżycowej”, futurystyczny retelling baśni o Czerwonym Kapturku połączony z dalszymi losami poznanej w pierwszej części Cinder. Kolejna baśń świetnie wkomponowana w historię wymyśloną przez Meyer. Nie ma tu dziur ani nielogiczności, wszystko świetnie się uzupełnia. Starzy bohaterowie ładnie się rozwijają, a nowi są równie ciekawi. Szybciutko przeczytałam i czekam na kolejną część.

4. Katherine Arden „Niedźwiedź i słowik”

Kolejny baśniowy retteling, który nawiązuje do rosyjskiej opowieści o demonie zimy, Mrozie. Historia dzielnej Wasi, mnóstwo słowiańskich demonów, a napisana na nowo baśń nie jest opowiastką dla dzieci, lecz mroczno-gorzką historią dla dorosłych. Lubię taki sposób pisania baśni na nowo, który sprawia, że nabierają one poważniejszego wyrazu. I bardzo się cieszę, że autorka sięgnęła po słowiańskie wierzenia.

Bylibyście zdziwieni, gdyby w zestawieniu w którym pojawia się nazwisko Brandona Sandersona, nie wybrałabym książki jego autorstwa jako najbardziej godnej polecenia? Spokojnie, nie będziecie. „Bezkres magii” to kawał świetnej literatury fantasy, w której znalazłam wszystko to, co uwielbiam u tego autora – ciekawych bohaterów, niebanalne systemy magii i epickość. Nic, tylko czytać.

Serialowo:

1. „Riverdale” – sezon 2

Powrót do miasteczka, które swoją niewinność utraciło wraz ze śmiercią Jasona Blossoma. Tak myśleliśmy po pierwszym sezonie, ale szybko okazało się, że Riverdale zostało skażone złem już w momencie założenia. I oto pojawił się mściciel – morderca nazywający się Black Hoodem. Do tego w miasteczku rozgościł się Hiram Lodge, owiany złą sławą ojciec Veroniki, a między gangami Southside Serpents i Red Circle narasta konflikt.

Rozciągnięcie drugiego sezonu do 22 odcinków nie było dobrym pomysłem. Największą wadą jest scenariusz – niektóre wątki zostają ucięte bez żadnego wyjaśnienia lub rozgrywają się na obrzeżach i dowiadujemy się o nich tylko z kilku zdań rzuconych mimochodem, bohaterowie zmieniają strony konfliktu jak rękawiczki, zapominając błyskawicznie o tym, co działo się przed chwilą. Drugi sezon „Riverdale” zdecydowanie odcina się od szkolnych problemów nastolatków, zwracając się w stronę zbyt poważnych, a często nawet absurdalnych problemów. W efekcie dostaliśmy kryminał zmiksowany z historią „Ojca chrzestnego”.

Ale ja i tak lubię bohaterów, którzy potrafią mnie zirytować (nie ma nic gorszego niż postać, wobec której popadam w obojętność), a serial wizualnie jest chyba jeszcze ładniejszy niż pierwsza odsłona. Cała ta cudowna komiksowość i przerysowanie także jest na swoim miejscu. Ja w każdym razie bawiłam się nieźle, ale nie zaryzykuję polecenia drugiego sezonu.

A jak Wam minął maj?