Vlad Dracula z mrocznej Rumunii– Dan Simmons „Dzieci nocy” (recenzja)

 

Rumunia tuż po upadku dyktatury Nicole Ceauşescu to państwo podupadłe i ponure. W całym kraju znajdują się sierocińce, które placówkami opieki są tylko z nazwy. W tych gigantycznych magazynach przebywa ponad sześćset tysięcy rumuńskich dzieci. Niedożywione, zamykane w klatkach, często popadały w choroby, które leczono zastrzykami z krwi dorosłych. A że dawcami były zazwyczaj osoby z marginesu społecznego, narkomani i prostytutki, a o wymianie strzykawek mowy nie było, wiele z nich zarażono wirusem HIV.

Doktor Kate Neuman należy do wolontariuszy próbujących uratować rumuńskie dzieci. Pracuje w szpitalu w Bukareszcie, gdzie spotyka chłopca z przedziwną chorobą. Decyduje się go adoptować i zabrać do Stanów. Nie wie, że tym samym wplątuje się w snute od lat opowieści o wampirach z najsłynniejszym z nich Vladem Draculą na czele.

Dan Simmons to pisarz, który jest mistrzem w solidnym przygotowywaniu się do pisania swoich książek. Nieważne czy na warsztat bierze zaginioną ekspedycję Franklina jak w Terrorze czy wspinaczkę na początku XX wieku jak w Abominacji. Zawsze jego przygotowanie jest perfekcyjne. Nie inaczej jest też w Dzieciach nocy. Simmons zwiedzał Rumunię dźwigającą się z objęć reżimu, podążał też śladem prawdziwej historii najsłynniejszego z wampirów, Vlada Tepeşa, którego świat zna jako Draculę. To wszystko procentuje w jego powieści. Połączenie mrocznego dla Rumunii okresu lat dziewięćdziesiątych XX wieku z motywami wampirycznymi było świetnym pomysłem. Zwłaszcza że Simmons miał pomysł jak pokazać strigoi w absolutnie unikatowy sposób. O wampirach napisano już tak dużo, że trudno w tej dziedzinie o oryginalność, a jednak Simmonsowi się to udało. Prezentuje on naukową podbudowę dla wampiryzmu, która wyjaśnia wszystkie jego aspekty, łącznie z tym dlaczego strigoi muszą pić krew.

W tym momencie zobaczyła całą Rumunię jako olbrzymią czarną dziurę podobną do lochu, w którym spędziła ostatnie sześć lub siedem godzin. Ciemnicę o ścianach zbyt stromych, by dało się na nie wspiąć, pełną policjantów, żołnierzy i strażników, którzy mają za zadanie znaleźć ją i zabić. Za granice Rumunii sięgało długie, czarne ramię strigoi niczym macka, przed którą nic nie może się ukryć, zakończona długimi, ostrymi jak brzytwa szponami (s. 355).

Kolejnym mocnym punktem Dzieci nocy są rozdziały napisane z perspektywy Vlada Draculi, wspominającego swój długi i pełen przemocy żywot. Nie tylko jest tu sporo historycznych wydarzeń, ale ponadto kpiny z dzieł Stokera i ich ekranizacji, które wypaczyły legendę Drakuli.

Gatunkowo, co trochę mnie zaskoczyło, Dzieci nocy nie są jednak horrorem, zdecydowanie bliżej im do powieści sensacyjnej. Simmons serwuje sporo scen akcji, pościgów, ucieczek i nieprawdopodobnych zwrotów akcji, co szczególnie widać w końcówce. Jest trochę jak w filmach szpiegowskich i to akurat niespecjalnie mi się podoba. Zresztą wpływy tego typu dzieł widać też w kreowaniu i prowadzeniu postaci. Mamy przecież klasycznego podwójnego agenta, którego rola nie jest jasna aż do samego końca. Potężne, pozostające w cieniu organizacje, które jednak skupiają w ręku większość światowego kapitału i decydują o losach całych narodów. Główna bohaterka, Kate, jest praktycznie niezniszczalna. Zapewne Simmons celowo umieścił te mocne tropy w Dzieciach nocy, ja jednak wolałabym klasyczny horror.

Dzieci nocy nie zostaną z pewnością moją ulubioną powieścią Dana Simmonsa. Nie jest to taka petarda jak Terror czy Hyperion, choć ma kilka bardzo mocnych stron: sugestywny portret Rumunii po upadku Ceauşescu, oparte na historycznych źródłach opisanie Vlada Tepeşa, a wreszcie naukowe wyjaśnienie wampiryzmu. Simmons jednak zdecydował się na osadzenie całości w konwencji powieści sensacyjnej, czy nawet szpiegowskiej. Ja wolę go w innych gatunkach, choć Simmons to Simmons, i poniżej pewnego poziomu nie schodzi.

Post powstał we współpracy z wydawnictwem Vesper.

Autor: Dan Simmons

Tytuł: Dzieci nocy    

Tytuł oryginalny: Children of the Night  

Tłumaczenie: Janusz Ochab

Wydawnictwo: Vesper

Liczba stron: 418

Data wydania: 2022

Komentarze

  1. Agnieszka Kaniuk13 lipca 2022 16:01

    Lubię horrory ale te bardziej realistyczne Wampiry to nie dla mnie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zarzyczka13 lipca 2022 22:32

      Tu wampiry są opisane z ciekawym, naukowym twistem, a są też fragmenty rodem z powieści historycznej, więc może ci się spodobać :)

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Tylko marzyciele mogą uratować światy – Laini Taylor „Muza Koszmarów”

Obraz
  Życie Lazlo i Sarai nigdy już nie będzie takie samo. Oboje muszą odkryć siebie na nowo, poznać swoje dary i możliwości oraz dokonać trudnych wyborów. Lazlo znalazł się w sytuacji bez wyjścia. Będzie musiał zdecydować, co jest dla niego ważniejsze – życie ukochanej czy mieszkańców Szlochu? Oprócz wątków związanych ze Szlochem autorka wprowadza nową historię, opowiadającą o losach dwóch sióstr Kory i Novy, dorastających na peryferiach świata. Ich trudne życie wypełnione jest marzeniem o tym, że kiedyś, podobnie jak ich matka, zostaną wybrane do służby bojowej imperium. Marzenie o niezwykłej mocy, dzięki której można zasłużyć na ten zaszczyt, spełnia się, lecz nie w ten sposób, jakiego siostry oczekiwały. Muza Koszmarów Laini Taylor to drugi, po Marzycielu , tom dylogii Strange The Dreamer . I właściwie modelowy przykład, jak powinno się kontynuować fabułę. Pierwszy tom był wprowadzeniem do świata, pozwalał poznać bohaterów, drugi daje szerszą perspektywę i wypełnia luki w całe...
Czytaj więcej

Królowa zrodzona z rycerskich marzeń – Feliks W. Kres „Pani Dobrego Znaku” (recenzja)

Obraz
  Puszcza Bukowa to największa knieja Szereru i źródło gigantycznego bogactwa właścicieli wywodzących się ze starożytnego książęcego rodu K.B.I.. Po śmierci bezdzietnego księcia wybucha skandal, ponieważ okazuje się, że dziedziczką fortuny ma być niewolnica Ezena, którą kaprys pana podniósł do godności małżonki. Na domiar złego nie należy ona do gigantycznie drogich Pereł, lecz była wcześniej praczką. No i jest półkrwi Armektanką. Czegoś takiego Dartan z pewnością nie zniesie, a inne gałęzie rodu K.B.I. już szykują pozwy procesowe. Ezena, była niewolnica, nie ma szans na zwycięstwo w sądzie. Jej cel jest jednak zupełnie inny i odmieni oblicze Szereru. W umyśle – ludzkim, bo już nie kocim – tkwiła jakaś potrzeba cudowności. Gotah wiele razy się zastanawiał, dlaczego człowiek nie jest w stanie przyjąć świata takiego, jakim był: rządzącego się swoimi własnymi prawami, dość przecież cudownego, nawet bez latających kamieni i innych dziwów ( Pani Dobrego Znaku. Wieczne Cesarstwo , s. 5...
Czytaj więcej

Z bezmiaru eonów wypełzają – „Koszmary” H. P. Lovecraft, Hazel Heald

Obraz
Koszmary to zbiór pięciu opowiadań H. P. Lovecrafta napisanych we współpracy z Hazel Heald. Cień z Providence zajmował się nie tylko pisaniem własnych tekstów, ale i poprawianiem dzieł innych. Jedną z jego klientek w 1932 roku została Hazel Heald, a opowiadania zawarte w tym tomie są efektem ich współpracy. Tyle że H. P. Lovecraft tak przerobił teksty (a kto wie, może i napisał niemal w całości), iż nie wygląda na to, aby Heald miała na nie większy wpływ. O ile w opisywanym na blogu Kopcu (recenzję znajdziecie TUTAJ ) przynajmniej w jednym przypadku zastanawiałam się nad wpływem Zealii Bishop, tutaj gdybym nie wiedziała, że opowiadania powstały we współpracy z inną osobą, nie przyszłoby mi to do głowy. Zbiór zawiera pięć tekstów – Człowiek z kamienia , Koszmar w muzeum , Skrzydlata śmierć , Z bezmiaru eonów i Koszmar na cmentarzu . Są to opowiadania korzystające z typowych dla Lovecrafta środków wyrazu i chwytów fabularnych. Czyta się świetnie, mają ten typowy dla niego nastrój n...
Czytaj więcej

Tylko metal ocali świat – Grady Hendrix „Sprzedaliśmy dusze” („We Sold Our Souls ”)

Obraz
Kris Pulaski ma czterdzieści siedem lat i poczucie, że jej życie już się skończyło. Nędzną pracę udało jej się zdobyć tylko dzięki znajomościom brata. A przecież miało być zupełnie inaczej. Kiedyś Kris grała w metalowym zespole Dürt Würk, który stał u progu wielkiej kariery. I to właśnie w noc podpisywania kontraktu mającego wynieść ich na szczyt, wszystko się posypało. Kris niewiele pamięta z tamtych wydarzeń. Pogodziła się z losem, chodzi na terapię i łyka tabletki. Jednak gdy pewnego dnia zauważa plakaty reklamujące trasę koncertową jedynego członka Dürt Würk, który zrobił oszałamiającą karierę, Terry’ego Hunta, budzi się w niej gniew. Porzuca dotychczasowe życie, by odwiedzić pozostałych członków zespołu i dowiedzieć się, co tak naprawdę wydarzyło się przed laty. Sprzedaliśmy dusze Grady’ego Hendrixa to książka, która łączy w sobie elementy grozy z powieścią społeczno-psychologiczną. Autor stara się sportretować stan amerykańskiego społeczeństwa. Postawiona przez niego diagnoza ...
Czytaj więcej

Los jest nieubłagany – Bernard Cornwell „Excalibur”

Obraz
Nadeszło lato krwi i zemsty. Zdrada Lancelota i Ginewry boleśnie dotknęła Artura, który bezwzględnie stłumił rebelię fałszywego przyjaciela i uwięził niewierną żonę. Nie ma jednak czasu na rozpamiętywanie przeszłości, gdyż saksońscy wodzowie postanowili zakopać topór wojenny i wspólnie zaatakować Brytów. Dawni sojusznicy Artura, obecnie wyznający chrześcijaństwo, nie chcą udzielić pomocy poganom. Tymczasem Merlin i Nimue realizują własny plan. Zgromadzili wszystkie Skarby Brytanii i zamierzają przeprowadzić rytuał przywołania bogów, nie oglądając się na koszty. Stopniowo zaczyna się uwidaczniać rozdźwięk między nimi. Nimue coraz bardziej pogrąża się w szaleństwie i żadna cena nie wydaje się jej zbyt wysoka do zapłacenia. Excalibur to trzecia i ostatnia część Trylogii arturiańskiej Bernarda Cornwella, utrzymana w stylu, jaki znamy z poprzednich tomów. Narratorem jest zbliżający się do kresu życia mnich Derfel, który kiedyś był rycerzem walczącym u boku Artura . Pozwoliło to...
Czytaj więcej