Wojna światów – Siri Pettersen „Evna”

Czas na wielki finał cyklu „Krucze pierścienie” Siri Pettersen – „Evnę”. W sumie stwierdziłam, że podoba mi się zabieg, w którym wszystkie części kończą się tak samo (ot, taki mały spoiler na początek).
         W trzecim tomie zgodnie z oczekiwaniami (przynajmniej moimi) Hirka trafia do kolejnego ze światów. Po Ym i Europie czas na pierwszą z krain – Dreysíl – zamieszkaną przez niemal nieśmiertelnych Umpiri. Rasę, z której wywodzi się ojciec Hirki, Graal i jego brat Naiell. Bezogoniasta ma szczególny prezent dla rodziny ojca – serce jego zdradzieckiego brata.
         I jeżeli Hirka choć przez chwilę żywiła nadzieję, że odnajdzie rodzinę i swoje miejsce, to srodze się rozczarowała. Podobnie jak w innych światach, także w Dreysíl nie pasuje do zastanej rzeczywistości. W Ym wyróżniał ją brak ogona i umiejętności czerpania z Evny, do świata ludzi nie pasowała mentalnie, a w silnie zhierarchizowanej strukturze społecznej Umpiri, w której rody walczą bezwzględnie o jak najwyższą pozycję, a każdy wzdraga się przed okazywaniem chociażby cienia słabości, Hirka jest przerażająco słaba. Nie ma szponów, nie jest wytrzymała, nie potrafi walczyć. A przy tym wszystkim ma trzy niemal niewykonalne zadania: powstrzymanie wojny między krainami, uleczenie Evny, by znów zaczęła płynąć przez wszystkie światy oraz uwolnienie Rimego od dzioba.
         „Evna” jest godnym zwieńczeniem cyklu. Społeczność Umpiri jest niezwykle ciekawa, a przy tym interesujące jest obserwowanie, jak wiele Naiell przeniósł ze swojego świata do Ym. Ślepi, którzy w pierwszej części byli bezrozumnymi potworami, tutaj stają się istotami, które myślą, czują, mają swoje ambicje i pragnienia.
Zresztą po lekturze całego cyklu Siri Pettersen myślę, że jest to piękna opowieść o tolerancji ukryta pod płaszczykiem fantasy. Większość z nas boi się tego, co obce, inne. Nawet jeżeli wyraża się to przez całkiem niewinną cechę fizyczną, a co dopiero mówić o pochodzeniu z innego świata. Wobec obcych narastają paskudne mity, a brak zrozumienia rodzi nienawiść i wojny.
         Fantastycznie rozwinęła się Hirka. Była postacią, którą od początku polubiłam, ale w trzecim tomie wyrasta na niezwykle mądrą, a do tego nieprzemądrzałą i wciąż sympatyczną bohaterkę. Hirka chce tworzyć, a nie niszczyć, ale światy są oporne wobec takiej filozofii. Rudowłosa panna nie odrzuca nikogo, wręcz przeciwnie, po raz kolejny gromadzi wokół siebie tych, którzy upadli i znajdują się na dnie. Pokazuje im, że można żyć inaczej.
         Zakończenie trochę zapachniało mi rozwinięciem wątku Frodo z „Władcy Pierścieni”. Świat (czy raczej światy) zostały uratowane, ale nie dla Hirki. Ona musi odejść. A to, co zrobiła, nie spłynęło po niej jak woda po kaczce. Musi żyć z konsekwencjami własnych wyborów, często niełatwych.

         „Krucze pierścienie” to bardzo interesujący cykl fantasy, luźno bazujący na straoskandynawskich wierzeniach. Po dość przewidywalnej fabule pierwszego tomu, autorka zaserwowała nam mnóstwo atrakcyjnych i zaskakujących zwrotów akcji. To mądra i momentami bardzo smutna opowieść o dojrzewaniu, buncie i poświęceniu. Do tego doprawiona gorzkimi uwagami na temat naszej cywilizacji. Czyż bowiem w wizji Siri Pettersen nie jesteśmy najgorszym, najbardziej zgniłym ze światów? 

Autor:  Siri Pettersen   
Tytuł:  „Evna”
Cykl: Krucze Pierścienie
Tłumaczenie: Anna Krochmal i Robert Kędzierski
Wydawnictwo: Rebis
Liczba stron: 528
Data wydania: 2017

Komentarze

  1. Asagao19 lutego 2017 22:21

    U mnie o pierwszym tomie, u Ciebie o ostatnim. I podobnie jak Ty cieszę się, że Pettersen podołała i cała seria jest bardzo dobrze napisana.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zarzyczka20 lutego 2017 18:17

      Jakbyśmy się umówiły :) Z seriami fantasy czasem tak jest - po świetnym pierwszym tomie nadchodzi zniżka formy. Ale nie u Pettersen - zdecydowanie dała radę.

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Karl Edward Wagner „Kane. Bogowie w mroku”

Obraz
  Kane. Bogowie w mroku Karla Edwarda Wagnera to pierwszy z trzech zaplanowanych tomów poświęconych tej postaci, jakie mają ukazać się w serii Eony wydawnictwa Vesper. Znajdują się w nim: powieść Sploty mroku , opowiadania: Zaduma nad żalem w mym sercu , Zimne światło , Miraż oraz wiersz Cień Anioła Śmierci . Ponadto Marcin Pągowski przygotował dodatki pozwalające bliżej poznać ten świat. Kane to modelowy wręcz przykład postaci splecionej nie z dobra i zła, ale z szarości. Zainspirowany postacią biblijnego Kaina, przyniósł światu przemoc, za którą został ukarany długowiecznością. Owszem, można go zabić, ale to niewdzięczne zadanie, ponieważ walczy doskonale i szybko się regeneruje. Tym niemniej, jest to możliwe. Ale Kane to także buntownik sprzeciwiający się szalonemu bóstwu, które stworzyło ludzi wyłącznie dla własnej rozrywki i przyjemności. To koncept, o którym wspominał H. P. Lovecraft w opowiadaniu W górach szaleństwa , zaczerpnięty z mitologii sumeryjskiej, która tak właśni
Czytaj więcej

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten para
Czytaj więcej

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Twórcy „The Originals” zaserwowali nam spory przeskok czasowy. Od wydarzeń przedstawionych w finale trzeciego sezonu minęło pięć lat. I nadchodzi to, co było formalnością – Mikaelsonowie zostają przebudzeni. Dobrze, że twórcy odhaczyli to szybko i bezboleśnie. Bo w to, że Mikaelsonowie powstaną, chyba nikt nie wątpił? Z tym, że nie mają już tak łatwo jak wcześniej. Zostali pokonani, a Marcel, nowy król Orleanu, może zabić ich bez trudu. To dla nich zupełnie nowa sytuacja.          Klaus chce nadrobić stracony czas i zbliżyć się do całkiem już sporej Hope. Tymczasem nadciąga poważne zagrożenie, plaga, która nęka Nowy Orlean od wielu lat. Za sprawą demona o imieniu The Hollow (Pustka) zaczynają znikać dzieci. W kręgu jego zainteresowań jest też Hope. A stary znajomy demona to kierujący obecnie sabatami Nowego Orleanu Vincent.          Czwarty sezon „The Originals” liczy tylko trzynaście odcinków i jest zbudowany wokół jednego głównego wątku – walki z Hollow. Sam pomysł twórców na t
Czytaj więcej

A zaczęło się od kotła – Sarah J. Maas „Dwór cierni i róż”

Obraz
„Dwór cierni i róż” Sarah J. Maas przeczytali już chyba wszyscy, więc i ja potrafiłam nadrobić zaległości. Jest to pierwsza książka tej autorki po jaką sięgnęłam, więc nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać. Dziewiętnastoletnia Feyra mieszka z ojcem i dwójką starszych sióstr w nędznej chacie. Jest łowczynią, poluje, by wyżywić rodzinę. A zima tego roku jest wyjątkowo sroga. Toteż Feyra nie waha się przed zabiciem potężnego, szarego wilka. Niebawem w jej chacie zjawia się Tamlin i żąda, by dziewczyna zapłaciła za swój czyn. Wilk był mieszkańcem Prythianu, magicznej krainy z drugiej strony Muru. Zgodnie z zapisami pradawnego Traktatu Feyra musi odpokutować swoją winę, udając się na resztę życia do Prythianu.
Czytaj więcej

…i do kotła wraca – Sarah J. Maas „Dwór mgieł i furii”

Obraz
Baśnie kończą się ślubem bohaterów, którzy żyją potem długo i szczęśliwie, i nie dotykają ich kłopoty dnia codziennego. Sarah J. Maas zostawiła bohaterów „Dworu cierni i róż” w takiej właśnie sytuacji. Główny czarny charakter, Amarantha, została pokonana, a Feyra znów wpadła w ramiona Tamlina. Wydaje się więc, że wszystko zmierza do szczęśliwego zakończenia. Jednak Feyra nie może zapomnieć o tym, co musiała zrobić pod Górą. Niezbyt dobrze odnajduje się w roli skrępowanej zasadami etykiety księżnej. Nie pomaga nowe, nieśmiertelne ciało, do którego wciąż nie może się przyzwyczaić. No i jest jeszcze Rhysand, książę Dworu Nocy, który nie zamierza zrezygnować z praw, wynikających z jego umowy z Feyrą.
Czytaj więcej