Czar dzieciństwa – Robert McCammon „Magiczne lata” (recenzja)

Lata sześćdziesiąte XX w., małe miasteczko Zephyr w stanie Alabama. Cory Mackenson pomaga ojcu w rozwożeniu mleka. Chłopiec staje się świadkiem mrożącego krew w żyłach wydarzenia: samochód stacza się w wody jeziora, a za jego kierownicą ktoś umieścił zmasakrowane ciało mężczyzny. Wydobycie wraku z głębin jest niemożliwe, szeryf nie natrafia na żaden ślad. Cory ma tylko małe zielone piórko znalezione na miejscu zdarzenia i uchwyconą kątem oka sylwetkę w długim płaszczu.

To zdarzenie stanie się początkiem roku, który dla chłopca będzie oznaczał koniec beztroskiego, magicznego dzieciństwa.

Magiczne lata Roberta McCammona to książka, którą po pobieżnym opisie można przyporządkować do kryminału, bo sam jej szkielet rzeczywiście przynależy do tego gatunku. I jest to zagadka dobrze poprowadzona, ze zgrabnie rozrzuconymi poszlakami, które finalnie składają się w całość. I choć rok z życia Cory’ego zaczyna się i zamyka zagadką kryminalną, to o wiele ważniejsze i zajmujące w książce McCammona jest pożegnanie bohatera z dzieciństwem. Do tego dochodzą subtelne elementy fantastyki i grozy. Magiczne lata zgrabnie wymykają się schematom, są bowiem opowieścią o czasie w którym człowiek nieuchronnie musi porzucić naiwne wyobrażenia na temat świata, ludzi, którzy go otaczają, przyjaźni, które mają trwać wiecznie. W powieści morderstwo w spokojnej mieścinie jest katalizatorem zmian w życiu Cory’ego. Zło, które może i istniało gdzieś na zewnątrz, nagle przedostaje się do spokojnego, idyllicznego (przynajmniej w oczach chłopca) miasteczka. W ludziach ożywają demony, które zdawały się być uśpione, płoną krzyże Ku Klux Klanu, kwitnie hazard, prostytucja, korupcja, a przestępcy są ponad prawem. Krok po kroku, kolejne doświadczenia będą prowadzić Cory’ego do odarcia świata z pozorów magii, bezpieczeństwa i dobra. Kolejne tragedie domkną się tą największą, gdy chłopiec przekona się, ze wielkie zło znalazło sobie wygodne gniazdo w samym Zephyr, a ludzie, o których na pozór wiadomo wszystko, skrywają mroczne tajemnice.

Magiczne lata zawierają elementy autobiograficzne, ponieważ McCammon wraca do wspomnień z własnego dzieciństwa. Ta nostalgia, grupa dzieciaków na rowerach rozwiązująca różne problemy, często pojawia się w kulturze – by wspomnieć Letnią noc Simmonsa, To Kinga czy serial Stranger Things – ale jest też wspólna dla nas wszystkich. I choć to książka o całym roku, mnie przede wszystkim kojarzy się z beztroskimi porami letnimi z dzieciństwa, które, wydawało się, będą trwały wiecznie. McCammon tę nostalgię i wspomnienia bardzo zgrabnie ujął w swojej powieści, co jest chyba jej największą zaletą, wręcz magią z niej emanującą. Są tu oczywiście elementy fantastyczne, prorocze sny, niezwykłe stworzenia, ale prawdziwy czar Magicznych lat tkwi w ożywianiu dziecięcego spojrzenia na świat.

Ponieważ narratorem powieści jest bohater już dojrzały, wspominający minione wydarzenia, ma on tę mądrość, której jego młodsza wersja nie posiadała.

Urodziłem się i wychowałem pośród czarodziejów, w czarodziejskim mieście i w czarownych czasach. O, mało kto zdawał sobie sprawę, że żyliśmy w pajęczynie magii, powiązanej srebrnymi nićmi przypadku  i okoliczności. Ja wiedziałem o tym od samego początku. Kiedy miałem dwanaście lat, świat był dla mnie latarnią magiczną, w której zielonym blasku oglądałem przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Z wami pewnie było tak samo, tylko już zdążyliście o tym zapomnieć (s. 8).
  

W swojej powieści McCammon przedstawia obraz Ameryki lat sześćdziesiątych, w której wciąż istnieje segregacja rasowa, lecz świat zaczyna zmierzać ku wielkim zmianom. Boleśnie przekonuje się o tym ojciec głównego bohatera, który jest mleczarzem. Tacy jak on stają się niepotrzebni, gdy w okolicy pojawia się ogromny supermarket ze znacznie tańszymi produktami. Nachodzi era komercji, plastiku i rzeczy jednorazowego użytku. Coraz częściej słyszy się o Wietnamie, wybuchają protesty. Cory po raz pierwszy dostrzega w ojcu, złamanym wypadkiem, a potem stratą pracy, nie kogoś, kto zna odpowiedzi na wszystkie pytania, a zwykłego człowieka.

Życie jest ciągłą zmianą, a przeszłość może przetrwać tylko w opowieści, która jest magią. Tak jak czaruje nas Robert McCammon w Magicznych latach.

Recenzja powstała we współpracy z wydawnictwem Vesper.

Autor: Robert McCammon

Tytuł: Magiczne lata

Tytuł oryginalny: Boy’s Life       

Tłumaczenie: Maria Grabska-Ryńska

Wydawnictwo: Vesper

Liczba stron: 656

Data wydania: 2022

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Tylko marzyciele mogą uratować światy – Laini Taylor „Muza Koszmarów”

Obraz
  Życie Lazlo i Sarai nigdy już nie będzie takie samo. Oboje muszą odkryć siebie na nowo, poznać swoje dary i możliwości oraz dokonać trudnych wyborów. Lazlo znalazł się w sytuacji bez wyjścia. Będzie musiał zdecydować, co jest dla niego ważniejsze – życie ukochanej czy mieszkańców Szlochu? Oprócz wątków związanych ze Szlochem autorka wprowadza nową historię, opowiadającą o losach dwóch sióstr Kory i Novy, dorastających na peryferiach świata. Ich trudne życie wypełnione jest marzeniem o tym, że kiedyś, podobnie jak ich matka, zostaną wybrane do służby bojowej imperium. Marzenie o niezwykłej mocy, dzięki której można zasłużyć na ten zaszczyt, spełnia się, lecz nie w ten sposób, jakiego siostry oczekiwały. Muza Koszmarów Laini Taylor to drugi, po Marzycielu , tom dylogii Strange The Dreamer . I właściwie modelowy przykład, jak powinno się kontynuować fabułę. Pierwszy tom był wprowadzeniem do świata, pozwalał poznać bohaterów, drugi daje szerszą perspektywę i wypełnia luki w całe...
Czytaj więcej

Z bezmiaru eonów wypełzają – „Koszmary” H. P. Lovecraft, Hazel Heald

Obraz
Koszmary to zbiór pięciu opowiadań H. P. Lovecrafta napisanych we współpracy z Hazel Heald. Cień z Providence zajmował się nie tylko pisaniem własnych tekstów, ale i poprawianiem dzieł innych. Jedną z jego klientek w 1932 roku została Hazel Heald, a opowiadania zawarte w tym tomie są efektem ich współpracy. Tyle że H. P. Lovecraft tak przerobił teksty (a kto wie, może i napisał niemal w całości), iż nie wygląda na to, aby Heald miała na nie większy wpływ. O ile w opisywanym na blogu Kopcu (recenzję znajdziecie TUTAJ ) przynajmniej w jednym przypadku zastanawiałam się nad wpływem Zealii Bishop, tutaj gdybym nie wiedziała, że opowiadania powstały we współpracy z inną osobą, nie przyszłoby mi to do głowy. Zbiór zawiera pięć tekstów – Człowiek z kamienia , Koszmar w muzeum , Skrzydlata śmierć , Z bezmiaru eonów i Koszmar na cmentarzu . Są to opowiadania korzystające z typowych dla Lovecrafta środków wyrazu i chwytów fabularnych. Czyta się świetnie, mają ten typowy dla niego nastrój n...
Czytaj więcej

Królowa zrodzona z rycerskich marzeń – Feliks W. Kres „Pani Dobrego Znaku” (recenzja)

Obraz
  Puszcza Bukowa to największa knieja Szereru i źródło gigantycznego bogactwa właścicieli wywodzących się ze starożytnego książęcego rodu K.B.I.. Po śmierci bezdzietnego księcia wybucha skandal, ponieważ okazuje się, że dziedziczką fortuny ma być niewolnica Ezena, którą kaprys pana podniósł do godności małżonki. Na domiar złego nie należy ona do gigantycznie drogich Pereł, lecz była wcześniej praczką. No i jest półkrwi Armektanką. Czegoś takiego Dartan z pewnością nie zniesie, a inne gałęzie rodu K.B.I. już szykują pozwy procesowe. Ezena, była niewolnica, nie ma szans na zwycięstwo w sądzie. Jej cel jest jednak zupełnie inny i odmieni oblicze Szereru. W umyśle – ludzkim, bo już nie kocim – tkwiła jakaś potrzeba cudowności. Gotah wiele razy się zastanawiał, dlaczego człowiek nie jest w stanie przyjąć świata takiego, jakim był: rządzącego się swoimi własnymi prawami, dość przecież cudownego, nawet bez latających kamieni i innych dziwów ( Pani Dobrego Znaku. Wieczne Cesarstwo , s. 5...
Czytaj więcej

Tylko metal ocali świat – Grady Hendrix „Sprzedaliśmy dusze” („We Sold Our Souls ”)

Obraz
Kris Pulaski ma czterdzieści siedem lat i poczucie, że jej życie już się skończyło. Nędzną pracę udało jej się zdobyć tylko dzięki znajomościom brata. A przecież miało być zupełnie inaczej. Kiedyś Kris grała w metalowym zespole Dürt Würk, który stał u progu wielkiej kariery. I to właśnie w noc podpisywania kontraktu mającego wynieść ich na szczyt, wszystko się posypało. Kris niewiele pamięta z tamtych wydarzeń. Pogodziła się z losem, chodzi na terapię i łyka tabletki. Jednak gdy pewnego dnia zauważa plakaty reklamujące trasę koncertową jedynego członka Dürt Würk, który zrobił oszałamiającą karierę, Terry’ego Hunta, budzi się w niej gniew. Porzuca dotychczasowe życie, by odwiedzić pozostałych członków zespołu i dowiedzieć się, co tak naprawdę wydarzyło się przed laty. Sprzedaliśmy dusze Grady’ego Hendrixa to książka, która łączy w sobie elementy grozy z powieścią społeczno-psychologiczną. Autor stara się sportretować stan amerykańskiego społeczeństwa. Postawiona przez niego diagnoza ...
Czytaj więcej

Los jest nieubłagany – Bernard Cornwell „Excalibur”

Obraz
Nadeszło lato krwi i zemsty. Zdrada Lancelota i Ginewry boleśnie dotknęła Artura, który bezwzględnie stłumił rebelię fałszywego przyjaciela i uwięził niewierną żonę. Nie ma jednak czasu na rozpamiętywanie przeszłości, gdyż saksońscy wodzowie postanowili zakopać topór wojenny i wspólnie zaatakować Brytów. Dawni sojusznicy Artura, obecnie wyznający chrześcijaństwo, nie chcą udzielić pomocy poganom. Tymczasem Merlin i Nimue realizują własny plan. Zgromadzili wszystkie Skarby Brytanii i zamierzają przeprowadzić rytuał przywołania bogów, nie oglądając się na koszty. Stopniowo zaczyna się uwidaczniać rozdźwięk między nimi. Nimue coraz bardziej pogrąża się w szaleństwie i żadna cena nie wydaje się jej zbyt wysoka do zapłacenia. Excalibur to trzecia i ostatnia część Trylogii arturiańskiej Bernarda Cornwella, utrzymana w stylu, jaki znamy z poprzednich tomów. Narratorem jest zbliżający się do kresu życia mnich Derfel, który kiedyś był rycerzem walczącym u boku Artura . Pozwoliło to...
Czytaj więcej