Tajemnice wieczoru panieńskiego – Ruth Ware „W ciemnym, mrocznym lesie” (recenzja)

 

Nora jest pisarką i prowadzi uporządkowane życie. Pewnego dnia jej spokój zakłóca e-mail z zaproszeniem na wieczór panieński przyjaciółki z dawnych lat Clare. Kiedyś dziewczyny łączyła przyjaźń, ale dziesięć lat temu Nora zerwała wszelkie kontakty. Mimo że introwertyczna pisarka nie przepada za takimi spotkaniami, po części z poczucia winy, po części z nadzieją na odbudowanie relacji, wyrusza na weekend do domu na odludziu. Flo, przyjaciółka Clare i organizatorka wieczoru panieńskiego, ma starannie opracowany program i każde odstępstwo przyprawia ją o złość. W małym gronie gości dochodzi do coraz częstszych napięć, a tajemnice z przeszłości wypełzają na światło dzienne.

W ciemnym, mrocznym lesie, debiutancka powieść Ruth Ware, czaruje przede wszystkim klaustrofobicznym klimatem. Mocne otwarcie, pokazujące zdarzenie z finału, a potem przeskok do wcześniejszych wydarzeń, przeplatanych z teraźniejszością, w której bohaterka usiłuje przypomnieć sobie, co się stało. Fabuła generalnie jest dość prosta, ale wszystkie trybiki działają w niej jak należy. Autorka poświęca trochę miejsca na podbudowanie psychologiczne bohaterów, co procentuje. Motywacje są zrozumiałe, choć jest też sporo zabawy w kotka i myszkę. Nie przypadkiem Nora jest autorką kryminałów, co pozwala na podrzucanie fałszywych tropów. Wiadomo wszak, że pisarze to kłamcy, co podważa wiarygodność bohaterki.

Można by pomyśleć, że ludzie powinni być ostrożni ze zwierzaniem się pisarzom. Przecież wiedzą, że jesteśmy padlinożercami, rzucamy się na truchła ich umarłych romansów i zapomnianych kłótni, żeby odtworzyć je w naszych dziełach – tworzymy zombie ich dawnych wcieleń, pozszywane w makabryczne patchworki według naszego projektu (s. 172).

W ciemnym, mrocznym lesie nie przejawia ambicji do tego, by wywracać gatunek do góry nogami. Wręcz przeciwnie, raczej czerpie z niego to, co najlepsze. Nie jest to bynajmniej zarzut, bo Ware pisze w taki sposób, że strony przewracają się same. Sięga też po ważny temat młodzieńczej przyjaźni, która jednak przyjaźnią nie jest. Zazwyczaj dopiero po latach zdajemy sobie sprawę z tego, że druga osoba nie tylko dominowała, ale tak naprawdę staliśmy się obiektem jej manipulacji. Nora podczas wieczoru panieńskiego odbywa niemiłą wycieczkę w przeszłość, która wiąże się nie tylko z rozdrapywaniem starych ran. Nagle zostaje zredukowana do poziomu Lee, tak bowiem kiedyś nazywała ją Clare i jakoś wszyscy ignorują fakt, że woli, by mówiono do niej Nora.  

Niezwykle ważne dla klimatu powieści jest też osadzenie akcji w szklanym domku na odludziu. Przezroczyste ściany otoczone mrocznym lasem powodują dyskomfort, bohaterowie czują się odkryci przed podglądaczami. Ware chętnie korzysta z symboliki, ponieważ w powieści pojawia się temat teatru i aktorstwa. Dom o szklanych ścianach staje się sceną, na której bohaterowie ujawniają, co naprawdę dzieje się w ich wnętrzu. Do tego takie drobiazgi jak padający śnieg, który może odciąć domek od świata, tajemnicze ślady, uszkodzona linia telefoniczna, nieprzychylni sąsiedzi. Ware umie zbudować klimat.

W ciemnym, mrocznym lesie Ruth Ware to książka, która nie wywraca gatunku do góry nogami, ale daje mi to, co bardzo lubię w kryminałach. Klimat, wiarygodną intrygę i ciekawych bohaterów.

Autor: Ruth Ware

Tytuł: W ciemnym, mrocznym lesie

Tytuł oryginalny: In a Dark, Dark Wood

Tłumaczenie: Anna Tomczyk

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Liczba stron: 384

Data wydania: 2022

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Tylko marzyciele mogą uratować światy – Laini Taylor „Muza Koszmarów”

Obraz
  Życie Lazlo i Sarai nigdy już nie będzie takie samo. Oboje muszą odkryć siebie na nowo, poznać swoje dary i możliwości oraz dokonać trudnych wyborów. Lazlo znalazł się w sytuacji bez wyjścia. Będzie musiał zdecydować, co jest dla niego ważniejsze – życie ukochanej czy mieszkańców Szlochu? Oprócz wątków związanych ze Szlochem autorka wprowadza nową historię, opowiadającą o losach dwóch sióstr Kory i Novy, dorastających na peryferiach świata. Ich trudne życie wypełnione jest marzeniem o tym, że kiedyś, podobnie jak ich matka, zostaną wybrane do służby bojowej imperium. Marzenie o niezwykłej mocy, dzięki której można zasłużyć na ten zaszczyt, spełnia się, lecz nie w ten sposób, jakiego siostry oczekiwały. Muza Koszmarów Laini Taylor to drugi, po Marzycielu , tom dylogii Strange The Dreamer . I właściwie modelowy przykład, jak powinno się kontynuować fabułę. Pierwszy tom był wprowadzeniem do świata, pozwalał poznać bohaterów, drugi daje szerszą perspektywę i wypełnia luki w całe...
Czytaj więcej

Królowa zrodzona z rycerskich marzeń – Feliks W. Kres „Pani Dobrego Znaku” (recenzja)

Obraz
  Puszcza Bukowa to największa knieja Szereru i źródło gigantycznego bogactwa właścicieli wywodzących się ze starożytnego książęcego rodu K.B.I.. Po śmierci bezdzietnego księcia wybucha skandal, ponieważ okazuje się, że dziedziczką fortuny ma być niewolnica Ezena, którą kaprys pana podniósł do godności małżonki. Na domiar złego nie należy ona do gigantycznie drogich Pereł, lecz była wcześniej praczką. No i jest półkrwi Armektanką. Czegoś takiego Dartan z pewnością nie zniesie, a inne gałęzie rodu K.B.I. już szykują pozwy procesowe. Ezena, była niewolnica, nie ma szans na zwycięstwo w sądzie. Jej cel jest jednak zupełnie inny i odmieni oblicze Szereru. W umyśle – ludzkim, bo już nie kocim – tkwiła jakaś potrzeba cudowności. Gotah wiele razy się zastanawiał, dlaczego człowiek nie jest w stanie przyjąć świata takiego, jakim był: rządzącego się swoimi własnymi prawami, dość przecież cudownego, nawet bez latających kamieni i innych dziwów ( Pani Dobrego Znaku. Wieczne Cesarstwo , s. 5...
Czytaj więcej

Z bezmiaru eonów wypełzają – „Koszmary” H. P. Lovecraft, Hazel Heald

Obraz
Koszmary to zbiór pięciu opowiadań H. P. Lovecrafta napisanych we współpracy z Hazel Heald. Cień z Providence zajmował się nie tylko pisaniem własnych tekstów, ale i poprawianiem dzieł innych. Jedną z jego klientek w 1932 roku została Hazel Heald, a opowiadania zawarte w tym tomie są efektem ich współpracy. Tyle że H. P. Lovecraft tak przerobił teksty (a kto wie, może i napisał niemal w całości), iż nie wygląda na to, aby Heald miała na nie większy wpływ. O ile w opisywanym na blogu Kopcu (recenzję znajdziecie TUTAJ ) przynajmniej w jednym przypadku zastanawiałam się nad wpływem Zealii Bishop, tutaj gdybym nie wiedziała, że opowiadania powstały we współpracy z inną osobą, nie przyszłoby mi to do głowy. Zbiór zawiera pięć tekstów – Człowiek z kamienia , Koszmar w muzeum , Skrzydlata śmierć , Z bezmiaru eonów i Koszmar na cmentarzu . Są to opowiadania korzystające z typowych dla Lovecrafta środków wyrazu i chwytów fabularnych. Czyta się świetnie, mają ten typowy dla niego nastrój n...
Czytaj więcej

Tylko metal ocali świat – Grady Hendrix „Sprzedaliśmy dusze” („We Sold Our Souls ”)

Obraz
Kris Pulaski ma czterdzieści siedem lat i poczucie, że jej życie już się skończyło. Nędzną pracę udało jej się zdobyć tylko dzięki znajomościom brata. A przecież miało być zupełnie inaczej. Kiedyś Kris grała w metalowym zespole Dürt Würk, który stał u progu wielkiej kariery. I to właśnie w noc podpisywania kontraktu mającego wynieść ich na szczyt, wszystko się posypało. Kris niewiele pamięta z tamtych wydarzeń. Pogodziła się z losem, chodzi na terapię i łyka tabletki. Jednak gdy pewnego dnia zauważa plakaty reklamujące trasę koncertową jedynego członka Dürt Würk, który zrobił oszałamiającą karierę, Terry’ego Hunta, budzi się w niej gniew. Porzuca dotychczasowe życie, by odwiedzić pozostałych członków zespołu i dowiedzieć się, co tak naprawdę wydarzyło się przed laty. Sprzedaliśmy dusze Grady’ego Hendrixa to książka, która łączy w sobie elementy grozy z powieścią społeczno-psychologiczną. Autor stara się sportretować stan amerykańskiego społeczeństwa. Postawiona przez niego diagnoza ...
Czytaj więcej

Los jest nieubłagany – Bernard Cornwell „Excalibur”

Obraz
Nadeszło lato krwi i zemsty. Zdrada Lancelota i Ginewry boleśnie dotknęła Artura, który bezwzględnie stłumił rebelię fałszywego przyjaciela i uwięził niewierną żonę. Nie ma jednak czasu na rozpamiętywanie przeszłości, gdyż saksońscy wodzowie postanowili zakopać topór wojenny i wspólnie zaatakować Brytów. Dawni sojusznicy Artura, obecnie wyznający chrześcijaństwo, nie chcą udzielić pomocy poganom. Tymczasem Merlin i Nimue realizują własny plan. Zgromadzili wszystkie Skarby Brytanii i zamierzają przeprowadzić rytuał przywołania bogów, nie oglądając się na koszty. Stopniowo zaczyna się uwidaczniać rozdźwięk między nimi. Nimue coraz bardziej pogrąża się w szaleństwie i żadna cena nie wydaje się jej zbyt wysoka do zapłacenia. Excalibur to trzecia i ostatnia część Trylogii arturiańskiej Bernarda Cornwella, utrzymana w stylu, jaki znamy z poprzednich tomów. Narratorem jest zbliżający się do kresu życia mnich Derfel, który kiedyś był rycerzem walczącym u boku Artura . Pozwoliło to...
Czytaj więcej