Santa Montefiore „Tajemnica morskiej latarni”

Nie lubię romansów. Drażni mnie w nich przede wszystkim przewidywalność fabuły. Dlatego, gdyby koleżanka nie przyniosła mi do domu książki Santy Montefiore „Tajemnica morskiej latarni”, nigdy bym po nią nie sięgnęła. A tak, jak już przeleżała trochę w domu, postanowiłam przeczytać coś innego niż fantastyka, kryminał bądź powieść historyczna.

Zaczyna się bardzo schematycznie. Ellen Trawton to bogata panna z dobrego, angielskiego domu. Niby trochę zbuntowana, ale koniec końców ma wyjść za poukładanego i dobrze urodzonego angielskiego młodzieńca, zgodnie z wolą despotycznej matki. Jednak w ostatniej chwili Ellen postanawia dać nogę. Wyjeżdża do Irlandii, do siostry matki, cioci Peg. Siostry nie utrzymują ze sobą kontaktów. Na miejscu okazuje się, że matka zataiła przed Ellen więcej spraw. Ma bowiem o wiele więcej rodzeństwa niż jedną siostrę.
Zgodnie z prawidłami romansu na horyzoncie pojawia się także samotny i przystojny Conor Macausland, którego żona zginęła w tajemniczy sposób w starej latarni morskiej. Jak to się skończy, wiadomo.
Akcja prowadzona jest dwutorowo. Narratorem części rozdziałów jest duch zmarłej żony Conora, Caitlin. Teraz już wiem, dlaczego koleżanka sądziła, że ta książka mnie zainteresuje. Wszak elementy fantastyczne są ;) I sam pomysł z duchem żony jako narratorki wcale nie był głupi. Podoba mi się sama idea „to, co dajesz, to dostajesz w zamian”. Proste, ale zawsze trafne.
Urokliwe są także opisy Irlandii. Autorka twierdzi, że zachwyciły ją te okolice i nie mam powodu, by jej nie wierzyć. To po prostu się czuje, czytając jej książkę.
Największą wadą „Tajemnicy morskiej latarni” jest schematyczność. Bohaterka pewnego dnia zmienia swoje życie i odnajduje szczęście/przeznaczenie/prawdziwą miłość. Było wiele razy. Do tego przesłodzone zakończenie. Wszyscy bohaterowie okazują się wspaniali i dobrzy, prawda oczyszcza, lecz nikogo nie rani. Wybaczają sobie winy, puszczają w niepamięć lata kłamstw i żyją dalej długo i szczęśliwie. Nie kupuję tego.
Gdyby było więcej duchów, więcej dramatu w bohaterach i wiarygodności psychologicznej postaci, „Tajemnica morskiej latarni” mogłaby być całkiem niezłą książką. To nie jest to, czego ja poszukuję w literaturze. Trochę żal, bo ta ksiązka nie jest źle napisana i wydaje mi się, że autorka ma większy potencjał. Koniec końców, piękna okazała się tylko Irlandia. I nasz polski wrzesień.
Wpis bierze udział w wyzwaniu Hadyny z  Rozkminy Hadyny – Czytam literaturę angielską http://rozkminyhadyny.blogspot.com/2016/01/wyzwania-czytelnicze-2016.html

Autor:  Santa Montefiore  
Tytuł:  Tajemnica morskiej latarni  
Wydawnictwo: Świat Książki
Liczba stron: 478

Data wydania: 2014

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Top 5 książek fantastycznych z motywem zimy

Obraz
Piękna, majestatyczna, magiczna, ale także groźna, przytłaczająca i śmiertelnie niebezpieczna. Zima ma bardzo bogatą symbolikę. W mitologiach, zgodnie z odwiecznym cyklem natury, postrzegano ją jako czas pustki, snu i śmierci. Martwa przyroda czekała uśpiona, by wiosną znów powrócić do życia. Krótkie dni, długie noce, zimno – te zagrożenia były jak najbardziej realne, ale ludzka wyobraźnia dodawała do tego dodatkowe strachy. Zimą lęgło się zło. W fantastyce motyw zimy pojawia się bardzo często. I nie chodzi tu tylko o porę roku, ale także o wykorzystanie jej symbolicznego znaczenia. Zapraszam na subiektywny wybór pięciu książek fantastycznych, w których motyw zimy odgrywa ważną rolę. C. S. Lewis Opowieści z Narnii. Lew, czarownica i stara szafa Gdy myślę o książkach związanych z zimą, pierwsze skojarzenie to pogrążona w zimowym śnie Narnia i Łucja podążająca za światłem latarni błyskającym w śnieżnym lesie. To także modelowe przedstawienie zimy jako czasu, gdy ziemią rządzi zło
Czytaj więcej

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten para
Czytaj więcej

Strzeż się węża – H. P. Lovecraft, Zealia Bishop „Kopiec”

Obraz
Od jakiegoś czasu na polskim rynku pojawiają się coraz to nowe wydania dzieł H. P. Lovecrafta. I dobrze, bo to jeden z tych autorów, których bardzo lubię, więc mogę uzupełniać biblioteczkę. Kopiec wydany przez wydawnictwo C&T zawiera trzy opowiadania: tytułowy Kopiec (we wcześniejszych polskich tłumaczeniach – Wzgórze ), Klątwę Yiga oraz Sploty Meduzy . Wszystkie były efektem współpracy H. P. Lovecrafta z Zealią Bishop, która miała miejsce w latach 1927-1930. Cień z Providence miał poprawiać nadesłane przez autorkę teksty, skończyło się jednak na tym, że zmienił je tak gruntownie i obudował nawiązaniami do stworzonego przez siebie świata, iż sama Bishop uznała to za swoją pisarską porażkę. Bo w istocie trudno uznać, by cokolwiek w tych tekstach było jej pomysłem, są one tak bardzo lovecraftowskie . Wszystkie trzy teksty łączy jednak także coś innego – w każdym pojawia się motyw węża. Najmniej widoczny jest w Kopcu , ale absolutnie kluczowy dla pozostałych dwóch opowiadań.   Kl
Czytaj więcej

Życie ponad śmiercią. Siła ponad słabością. Podróż ponad celem. – Brandon Sanderson „Droga królów”

Obraz
Takich powieści jak „Droga królów” Brandona Sandersona dziś już się prawie nie wydaje. Pokaźna bryła, licząca niemal tysiąc stron i to w dodatku zadrukowanych dość drobną czcionką. Tak długie powieści (a nieraz i znacznie krótsze) wydawcy mają w zwyczaju dzielić na dwie części. Jednak nie w tym przypadku.          „Droga królów”, pierwszy tom cyklu „Archiwum Burzowego Światła” zaczyna się podwójnym prologiem. Rycerze postanawiają zdradzić jednego ze swoich braci, porzucić Ostrza i złamać przysięgę. 4500 lat później Szeth-syn-syn-Vallano, Kłamca z Shinovaru, zabija Gavilara Kholina, władcę Alethkaru. Z polecenia Parshendich, którzy właśnie zawarli z Gavilarem pokój. To nie mogło skończyć się inaczej, jak krwawą wojną. „Droga królów” koncentruje się na losach czterech postaci. Kaladin nosił niegdyś przydomek Burzą Błogosławiony. Zasłynął jako wojownik, choć ojciec pragnął, by przejął jego praktykę i został chirurgiem. Ale to dawne dzieje. Zdradzony i oszukany Kaladin jest ni
Czytaj więcej

Co poszło nie tak w serialu „Przeklęta” („Cursed”)

  Jeżeli czytacie mojego bloga, wiecie, że uwielbiam legendy arturiańskie i wszelkie wariacje na ich temat. Dlatego informację, że Netflix przygotowuje serial, którego główną bohaterką ma być Nimue i zaprezentuje odświeżoną wersję mitu, w której miecz wybiera królową, a nie króla, byłam zaintrygowana. Jednak po fali niepochlebnych recenzji, które pojawiły się tuż po premierze, mój zapał do oglądania znacznie osłabł. Ale że w grudniu nachodzi mnie na klimaty fantasy i baśniowe, a wybór nie jest aż tak duży, jak by się wydawało, postanowiłam dać szansę Przeklętej . Kim jest Nimue? Jak to zwykle w legendach arturiańskich bywa, odpowiedź na to pytanie nie jest ani prosta ani jednoznaczna. Najprościej byłoby odpowiedzieć, że różnie to bywa, ale najczęściej podkreślane są dwie rzeczy – związki z Merlinem i Excaliburem. Nimue bywa też nazywana Panią Jeziora albo Vivianą. Niekiedy przyjmuje się, że ona i Morgana to ta sama osoba. Niektórzy sugerują, że Pani Jeziora to nie imię, ale drui
Czytaj więcej