„W sercu oceanu” („El corazón del océano”)


„W sercu oceanu” to kolejna produkcja hiszpańskiej stacji Antena 3, miniserial kostiumowy, nakręcony na podstawie powieści Elviry Menéndez pod tym samym tytułem. W oryginale serial składał się z sześciu odcinków trwających ponad godzinę, w polskiej wersji wyświetlanej przez TVP 1 rozbito je na dziesięć krótszych. 
Główny bohater serialu, chłopski syn Alonso (Álvaro Cervantes), zabija młodszego z synów hrabiego Raña. Oczywiście, nikt nie zamierza stawiać go za to przed sądem. Szlachcice sami wymierzają sprawiedliwość. Jeżeli Alonso chce przeżyć, musi brać nogi za pas.
A nadarza się ku temu świetna okazja, gdyż z Sewilli wypływa właśnie wyprawa do Nowego Świata. Jej głównym celem jest dostarczenie 80 młodych, szlacheckich panien do Asuncion. Mają tam poślubić hiszpańskich kolonizatorów i w ten sposób zapobiec mieszaniu się ras. Na czele wyprawy staje Mencia de Calderón (Ingrid Rubio). Przy jej boku znajduje się m. in. śliczna i rozmiłowana w książkach Ana de Rojas (Clara Lago). Wyprawa składa się z trzech statków. Panny pod opieką Mencii płyną na statku dowodzonym przez kapitana Juana de Salazara (Hugo Silva). Potężna burza rozdziela okręty, a to dopiero początek problemów na drodze do Asuncion.
W narracji spotykamy wiele elementów zaczerpniętych z klasycznej opowieści spod znaku płaszcza i szpady. Jest walka w obronie honoru damy, młodzieniec pakujący się w kłopoty, a wreszcie czarny charakter żądny zemsty, który dopadnie wroga nawet na końcu świata. No i nie można zapomnieć o wątku miłości, która potrafi pokonać wszystkie przeszkody, w tym także nierówność klasową.
Są też typowe elementy przygodowe, ekscytacja z poznawania nieznanych krain i ich mieszkańców, niebezpieczeństwa z tym związane, a także walki z piratami.
Jednak proza Elviry Menéndez oparta jest na faktach historycznych i to widać w serialu, który wyróżnia się dość realnym podejściem do tematu. Droga do nowego świata nie jest cudownym odkrywaniem nieznanych lądów, to raczej pasmo udręk. Wyprawę dotykają wszystkie możliwe nieszczęścia: sztormy, utrata niezbędnych do nawigacji przyrządów, napaść piratów, bark żywności i wody, choroby dziesiątkujące załogę, ataki tubylców, a wreszcie zagrożenia wynikające z rywalizacji kolonialnych mocarstw.

Serial nie waha się pokazać bohaterek pozbawionych zębów w wyniku szkorbutu i szlachetnie urodzonych panien próbujących pozbyć się wszy. I chwała mu za to, bo wszytko dzięki temu nabiera realności. Bohaterki nie są piękne i starannie ubrane niezależnie od okoliczności. Wręcz przeciwnie bywają rozczochrane i chodzą po dżungli skąpo odziane. A kucharz bez mrugnięcia okiem wrzuca robaki do obiadu.
 „W sercu oceanu” nie ucieka od ważnych problemów społecznych. Piętnuje nierówność społeczną i niewolnictwo. Próbuje także przekazać sposób myślenia, który jest nam zupełnie obcy. I możemy tylko westchnąć z politowaniem, gdy Mencia de Calderon bulwersuje się, że Portugalczycy niewolą Indian, ale podobnych obiekcji nie ma w stosunku do Murzynów.
W serialu pobrzmiewają także nutki feminizmu. Bo to przecież opowieść o handlu młodymi dziewczynami, które ruszają za morze, by wyjść za mąż za kolonizatorów. Wiele nam to mówi o pozycji kobiet w tamtych czasach.

Jednak moim ulubieńcem jest Ferran Vilajosana jako Pelayo, przyjaciel Alonsa. Trochę szalony, poruszający się jak po lekkich wspomagaczach, złodziejaszek i drobny oszust. Wprowadza do akcji sporo elementów humorystycznych. Przyjrzyjcie się, jak sprytnie podnosi z ziemi naszyjnik ;)

„W sercu oceanu” obejrzałam z zainteresowaniem. Trochę inne spojrzenie na miniserial kostiumowy niż w angielskich produkcjach, które oglądam najczęściej. Wielka miłość, przygoda, a wszystko to doprawione dużą dozą realizmu. Nic, tylko oglądać. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Twórcy „The Originals” zaserwowali nam spory przeskok czasowy. Od wydarzeń przedstawionych w finale trzeciego sezonu minęło pięć lat. I nadchodzi to, co było formalnością – Mikaelsonowie zostają przebudzeni. Dobrze, że twórcy odhaczyli to szybko i bezboleśnie. Bo w to, że Mikaelsonowie powstaną, chyba nikt nie wątpił? Z tym, że nie mają już tak łatwo jak wcześniej. Zostali pokonani, a Marcel, nowy król Orleanu, może zabić ich bez trudu. To dla nich zupełnie nowa sytuacja.          Klaus chce nadrobić stracony czas i zbliżyć się do całkiem już sporej Hope. Tymczasem nadciąga poważne zagrożenie, plaga, która nęka Nowy Orlean od wielu lat. Za sprawą demona o imieniu The Hollow (Pustka) zaczynają znikać dzieci. W kręgu jego zainteresowań jest też Hope. A stary znajomy demona to kierujący obecnie sabatami Nowego Orleanu Vincent.          Czwarty sezon „The Originals” liczy tylko trzynaście odcinków i jest zbudowany wokół jednego głównego wątku – walki z Hollow. Sam pomysł twórców na t
Czytaj więcej

Karl Edward Wagner „Kane. Bogowie w mroku”

Obraz
  Kane. Bogowie w mroku Karla Edwarda Wagnera to pierwszy z trzech zaplanowanych tomów poświęconych tej postaci, jakie mają ukazać się w serii Eony wydawnictwa Vesper. Znajdują się w nim: powieść Sploty mroku , opowiadania: Zaduma nad żalem w mym sercu , Zimne światło , Miraż oraz wiersz Cień Anioła Śmierci . Ponadto Marcin Pągowski przygotował dodatki pozwalające bliżej poznać ten świat. Kane to modelowy wręcz przykład postaci splecionej nie z dobra i zła, ale z szarości. Zainspirowany postacią biblijnego Kaina, przyniósł światu przemoc, za którą został ukarany długowiecznością. Owszem, można go zabić, ale to niewdzięczne zadanie, ponieważ walczy doskonale i szybko się regeneruje. Tym niemniej, jest to możliwe. Ale Kane to także buntownik sprzeciwiający się szalonemu bóstwu, które stworzyło ludzi wyłącznie dla własnej rozrywki i przyjemności. To koncept, o którym wspominał H. P. Lovecraft w opowiadaniu W górach szaleństwa , zaczerpnięty z mitologii sumeryjskiej, która tak właśni
Czytaj więcej

A zaczęło się od kotła – Sarah J. Maas „Dwór cierni i róż”

Obraz
„Dwór cierni i róż” Sarah J. Maas przeczytali już chyba wszyscy, więc i ja potrafiłam nadrobić zaległości. Jest to pierwsza książka tej autorki po jaką sięgnęłam, więc nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać. Dziewiętnastoletnia Feyra mieszka z ojcem i dwójką starszych sióstr w nędznej chacie. Jest łowczynią, poluje, by wyżywić rodzinę. A zima tego roku jest wyjątkowo sroga. Toteż Feyra nie waha się przed zabiciem potężnego, szarego wilka. Niebawem w jej chacie zjawia się Tamlin i żąda, by dziewczyna zapłaciła za swój czyn. Wilk był mieszkańcem Prythianu, magicznej krainy z drugiej strony Muru. Zgodnie z zapisami pradawnego Traktatu Feyra musi odpokutować swoją winę, udając się na resztę życia do Prythianu.
Czytaj więcej

Raz na zawsze król – Bernard Cornwell „Zimowy monarcha”

Obraz
Zdarzyło się to w krainie zwanej Brytanią – tak brzmi pierwsze zdanie Zimowego monarchy Bernarda Cornwella, pierwszego tomu Trylogii arturiańskiej . Autor przedstawia w niej własną wersję opowieści o królu Arturze. Jest to postać, która niezwykle mocno wrosła w naszą kulturę, choć nawet nie wiadomo, czy istniał on naprawdę. Jest jednak dość prawdopodobnym, że na przełomie V i VI wieku żył jakiś dzielny wódz/król o imieniu Artur, który zahamował saksońską nawałę na ziemię Brytów. Narratorem u Cornwella jest Derfel, kiedyś rycerz, a obecnie mnich w chrześcijańskim klasztorze, który na życzenie królowej Igraine spisuje swoje wspomnienia o panowaniu Artura. Czyni to w tajemnicy przed biskupem Sansumem, który uważa, że wszelka pamięć o nim powinna zaginąć. Derfel to postać z wczesnych wersji legend arturiańskich. Wiadomo o nim niewiele – kiedyś był rycerzem, a potem został mnichem. W Zimowym monarsze to Sakson, który po napadzie na rodzinną wioskę został złożony w ofierze Belowi
Czytaj więcej

Gdzie się podziała Klementyna Kopp? - Katarzyna Puzyńska „Dom czwarty”

Obraz
„Dom czwarty” to już siódmy tom kryminalnej sagi Katarzyny Puzyńskiej, opowiadającej o policjantach z niewielkiego Lipowa. No w sumie to już nie do końca prawda, gdyż z dawnych znajomych z lipowskiego komisariatu pozostał tylko Daniel Podgórski. Epizodycznie pojawia się jego matka, Maria. Nie zaglądniemy też nawet do opłotek Lipowa.          Zakończenie „Łaskuna” wskazywało na dramat w życiu bohaterów. I rzeczywiście tak się stało. Emilia przedwcześnie urodziła córkę, która po kilku dniach zmarła. To wszystko odbiło się na Danielu i Emilii. Każde na swój sposób próbuje poradzić sobie ze stratą dziecka.
Czytaj więcej