„Wystroimy się paradnie i zginiemy śmiercią bohaterów” – Leigh Bardugo „Ruina i rewolta” („Ruin and Rising”)

Stolica Ravki upadła, car zbiegł, a Darkling zasiadł na tronie. Pokonana Alina znalazła schronienie u Apparata i zgromadzonych przez niego fanatyków, którzy czczą ją jako Świętą. Ukryta w podziemnym labiryncie, osłabiona po walce i nie mogąca przyzywać bohaterka zaczyna rozumieć, że Biały Sobór to nie schronienie, a cela więzienna. A ona musi odnaleźć ognistego ptaka i raz jeszcze zmierzyć z Darklingiem.

         Fabuła trzeciej części trylogii Grisza „Ruina i rewolta” podąża śladem wielu innych dzieł fantasy. Po kontrataku zła i jego triumfie w drugiej części, przychodzi czas na odbudowanie i przegrupowanie sił, stworzenie drużyny, a wreszcie to, na co wszyscy czekają od początku – ostateczne starcie między Darklingiem i Aliną. I jak się to wszystko skończy – walka o władzę oraz serce przyzywaczki słońca.

         Przez większość tomu akcja rozwija się całkiem nieźle – odkrywamy wszystkie tajemnice Morozova, mamy okazję powzdychać nad ciężkim losem bohaterów i się o nich pomartwić (Mikołaju, co oni z tobą zrobili), by dojść do wielkiego finału. No właśnie, zakończenie. Zupełnie się mi nie podoba.

Uwaga spoilery

         No cóż, żeby dokładnie opisać, co mi się w zakończeniu nie podoba, muszę zdradzić fabularne szczegóły. Po pierwsze – zmartwychwstanie Mala. No nie, to jest dopiero numer. Już pomijam fakt, że to ostatecznie on okazał się poszukiwanym wzmacniaczem, ale pachnie to rozwiązaniem deus ex machina. W finale powinna być drama, czytelnik powinien się wzruszyć, główna bohaterka poświęcić wszystko – i tak jest, gdy nagle – ta dam! Zwrot akcji. Mal nie jest co prawda kotem, bo ma tylko dwa żywoty, a nie dziewięć, ale jak to? Zabili jedno życie, a drugiego nie? Nie ogarniam.

         W tym momencie poświęcenie Aliny jest bez sensu, okazuje się tylko tanią jarmarczną sztuczką. Podobnie jak wprowadzenie tak dramatycznego momentu przez autorkę, by zaraz odwrócić kota ogonem. Nieładnie. Jakoś mi się kocie porównania przyplątały do tekstu ;)

         Po drugie – epilog. Pozbawieni mocy bohaterowie odchodzą, by zacząć nowe, spokojne życie na uboczu, z dala od zgiełku tego świata. Jakby wszystko, co przeżyli, nie wycisnęło na nich większego piętna. Było, minęło. Trudno mi też uwierzyć, że oboje, ot tak, zrezygnowali z pokus tego świata, zwłaszcza Alina, której ciągoty do władzy były nieodłączną częścią jej charakteru. Jak na mój gust, jest zbyt cukierkowo.

         Po trzecie – zdziwiłabym się, gdyby wątek romansowy zakończył się inaczej niż związkiem Aliny i Mala. Chociaż autorka miała tu pewne pole do popisu. Chętnie zobaczyłabym razem Alinę i Darklinga, ale zdaję sobie sprawę, że było to mało prawdopodobne rozwiązanie. Choć – po latach mogłaby się narodzić nowa przyzywaczka słońca, która spełni misję, niewykonaną przez poprzedniczkę. I kolejna trylogia gotowa.

          Ciekawym połączeniem (i nie całkiem niemożliwym) byłby za to związek Aliny i Mikołaja po tym, jak Mal zamiast zmartwychwstawać, umarł jak należy.

         Ale żeby nie było, że nic mi się w zakończeniu nie podoba, to jest to wielka mistyfikacja. Lubię takie rozwiązania. Życie sobie, legenda i mit sobie.

Koniec spoilerów

         Mimo swoich wad (schematyczna fabuła i niezbyt ciekawa dwójka głównych bohaterów) trylogia Grisza całkiem mi się podobała. Jej wielką siłą są postacie drugoplanowe. Nieoczywisty czarny charakter Darkling, a przede wszystkim książę, korsarz, Król Blizn – Mikołaj. Ot, kozacka fantazja.

– A jeśli nie znajdzie?Mikołaj wzruszył ramionami.
         – Wystroimy się paradnie i zginiemy śmiercią bohaterów.
         L. Bardugo, „Ruina i rewolta”, s. 231.

         Seria broni się także całkiem niezłym klimatem, silnie zainspirowanym carską Rosją w połączeniu z magicznym światem Griszów. To zagrało bardzo dobrze. Podobnie jak splecienie magii z religią. Święta Alina od Fałdy – to brzmi naprawdę nieźle.

         Trylogia Grisza nie jest dziełem wybitnym, ale dobrze się bawiłam przy jej czytaniu. Doceniam urok.

Wpis bierze udział w wyzwaniu „Czytam fantastykę V” z blogu „Magiczny świat książki”

Autor:  Leigh Bardugo           

Tytuł:  „Ruina i rewolta”

Cykl: Grisza

Tłumaczenie: Anna Pochłódka – Wątorek    

Wydawnictwo: Papierowy Księżyc  

Liczba stron: 448

Data wydania: 2015