Zwykli ludzie pod niebem Szerni – Feliks W. Kres „Żeglarze i jeźdźcy” (recenzja)

 

Pieśń o jeźdźcach Sar Soa to potężny zwój noszony przez wędrownych bakałarzy pomagający dzieciom z Armektu poznawać świat. A jego nieodłącznym elementem w kulturze Armektu są Jeźdźcy Równin. Wolni jak wiatr, sypiający pod gołym niebem, biorący od ludzi z wiosek to, czego potrzebują, a w zamian oddający drobne przysługi. Oczywiście, jeżeli im się chciało. Także pod niebem Szerni, lecz w innym miejscu Szereru, od dawien dawna grasują piraci, bezwzględni i okrutni, choć i oni przestrzegają pewnych zasad.

Żeglarze i jeźdźcy, ósmy tom Księgi Całości Feliksa W. Kresa, to dla odmiany zbiór opowiadań, skupiony na zwykłych ludziach i ich problemach, a tym samym oddech od spraw Szerni i wielkiej polityki. Oprócz trzech tekstów publikowanych wcześniej (Miód dla Emiry, Jeźdźcy Równin, Gówno), znalazły się w nim też dwa premierowe – Armektańska nienawiść i Siedmiu najemników.

Pierwsze trzy opowiadania: Miód dla Emiry, Jeźdźcy Równin, Armektańska nienawiść to kolejne epizody z życia Aktara, spięte bardzo ładną klamrą. Jest w nich sporo życiowej mądrości i niewiele elementów fantastycznych. Równie dobrze mogłyby być to snute gdziekolwiek przy ognisku opowieści o stracie, zemście oraz spełnieniu marzeń, które są w istocie kpiną losu. Niepojęta Arilora, Pani Śmierci i Losu Wojennego, spełnia marzenia w taki sposób, na jaki dany człowiek zasługuje. Są one bardzo klimatyczne i wreszcie jest okazja, by nieco więcej czasu spędzić w Armekcie. Choć to najpotężniejsze państwo Szereru, to jednak nie zostało mu dotąd poświęcone zbyt wiele miejsca na kartach Księgi Całości. Co prawda akcja Północnej granicy toczy się w Armekcie, ale na jego rubieżach i skupia się na sprawach wojennych.

Gówno (Piratka i żołnierz) oraz Siedmiu najemników to żeglarska część książki, w której pojawiają się starzy znajomi – Ridareta Riolata i załoga „Zgniłego Trupa”. Gówno to tekst, który niespecjalnie przypadł mi do gustu. Osobiście podejrzewam, że jest on czymś w formie literackiego żartu. Za to Siedmiu najemników, opowiadanie (czy może raczej mikropowieść) inspirowane Siedmioma wspaniałymi i Siedmioma samurajami to historia grupy siedmiorga walecznych – czy też raczej walniętych, jak ujął to jeden z bohaterów – którzy postanawiają pomóc rybackiej wiosce stale nękanej przez załogę „Zgniłego Trupa”. W gronie charakterystycznych bohaterów nie mogło także zabraknąć kota, jak to w Szererze. Kres w typowy dla siebie sposób przedstawia historię walki, która jest właściwie pozbawiona sensu. Nie ma w niej heroizmu, prostego podziału na dobrych i złych, jest za to sporo brutalności i przemocy. Szybko okazuje się, że chłopi po początkowym zapale nie są wcale szczęśliwi z powodu przybycia najemników i właściwie woleliby przebłagać piratów, byle wszystko zostało po staremu. No bo w końcu jakoś to będzie. Autor porusza tym samym dość ciekawy temat mentalności różnych grup społecznych, których wyobrażenia o świecie nijak nie przystają do siebie. Najemnicy bronią chłopów, ale tak naprawdę bliżej im do piratów, szanują ludzi stających do walki, a nie chowających się po kątach.

Byli piraci i byli rybacy. I byli najemnicy. Trzy światy mające się do siebie nijak. Albo i gorzej, niestety, bo najemnikom było już bliżej do piratów, niż do chłopów, których mieli bronić. Ci chłopi niby dotąd rzeczywiście nie zawiedli, ale przecież rację miał Garyjczyk. Kto tu kogo powinien nie zawieść? (s. 400)

Żeglarze i jeźdźcy nie są wyjątkiem jeżeli chodzi o zbiory opowiadań i nie utrzymują równego poziomu, choć zdecydowanie przeważają teksty dobre, przybliżające losy zwykłych ludzi pod niezwykłym niebem Szereru.

Recenzje poprzednich tomów cyklu:

Grombelardzka legenda

Pani Dobrego Znaku

Porzucone królestwo


Wpis w ramach wyzwania Sylwki z bloga Unserious.pl– Polska fantastyka fajna jest. Szczegóły znajdziecie w zakładce Wyzwania.

 

Autor: Feliks W. Kres    

Tytuł: Żeglarze i jeźdźcy

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Liczba stron: 433

Data wydania: 2022

Komentarze

  1. Agnieszka Kaniuk8 stycznia 2023 20:08

    Ja nie jestem fanką gatunku, ale recenzja bardzo ciekawa.

    OdpowiedzUsuń
  2. Radosna9 stycznia 2023 23:28

    Serię planuję poznać. Taki urok zbiorów opowiadań. Mają różny poziom.
    Książki jak narkotyk

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zarzyczka10 stycznia 2023 20:53

      No właśnie, tak to już jest ze zbiorami opowiadań. Ciekawa jestem, czy spodoba ci się cykl Kresa.

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Twórcy „The Originals” zaserwowali nam spory przeskok czasowy. Od wydarzeń przedstawionych w finale trzeciego sezonu minęło pięć lat. I nadchodzi to, co było formalnością – Mikaelsonowie zostają przebudzeni. Dobrze, że twórcy odhaczyli to szybko i bezboleśnie. Bo w to, że Mikaelsonowie powstaną, chyba nikt nie wątpił? Z tym, że nie mają już tak łatwo jak wcześniej. Zostali pokonani, a Marcel, nowy król Orleanu, może zabić ich bez trudu. To dla nich zupełnie nowa sytuacja.          Klaus chce nadrobić stracony czas i zbliżyć się do całkiem już sporej Hope. Tymczasem nadciąga poważne zagrożenie, plaga, która nęka Nowy Orlean od wielu lat. Za sprawą demona o imieniu The Hollow (Pustka) zaczynają znikać dzieci. W kręgu jego zainteresowań jest też Hope. A stary znajomy demona to kierujący obecnie sabatami Nowego Orleanu Vincent.          Czwarty sezon „The Originals” liczy tylko trzynaście odcinków i jest zbudowany wokół jednego głównego wątku – walki z Hollow. Sam pomysł twórców na t
Czytaj więcej

Kosmos już nigdy nie będzie taki sam – „The Expanse”

Ostatnie lata nie były łaskawe dla fanów serialowych produkcji science fiction. Po spektakularnych klapach twórcy niezbyt chętnie patrzyli na produkcję takich dzieł – bo nie dość, że drogie, to jeszcze nie spełniały oczekiwań widzów. Cóż więc pozostawało fanom gatunku? Chyba oglądanie tylko po raz kolejny znakomitego „Battlestar Galactica”. Na szczęście jednak każda zła passa kiedyś się kończy. „The Expanse”, serial wyprodukowany przez stację SyFy, udowadnia, że science fiction wciąż ma wiele do zaoferowania. Produkcję oparto na serii książek „Ekspansja” Jamesa S. A. Coreya. W Polsce wydano tylko pierwszy tom „Przebudzenie lewiatana” i to w dodatku rozbity na dwie części, co jak łatwo można się domyślić, nie przysporzyło książce popularności. Reszta tomów dostępna jest tylko w wersji oryginalnej. Jako ciekawostkę dorzucę fakt, że pod pseudonimem James S. A. Corey ukrywa się dwóch autorów – Daniel Abraham i Ty Franck. Obaj współpracowali z George’m R. R. Martinem. W 2010 r. ukazała
Czytaj więcej

„Poldark” – recenzja sezonu czwartego (ze spoilerami)

Poldark powrócił z czwartym, liczącym tylko osiem odcinków, sezonem. W przeciwieństwie do poprzednich, które bazowały na dwóch tomach sagi Winstona Grahama, czwarty obejmuje wydarzenia opisane tylko w jednej powieści – Fali gniewu . Nie jest to przypadek, ponieważ między wydarzeniami z tego tomu, a kolejnego – Przybysz z morza – minie dziesięć lat. Główni bohaterowie się zestarzeją, a coraz większą rolę w wydarzeniach zaczną odgrywać ich dzieci. Dla serialu jest to sytuacja znacznie bardziej problematyczna niż dla książki. Co zrobić z głównymi bohaterami? Postarzyć ich czy nie? Jak widzowie przyjmą nowe postaci i aktorów? Tymi kłopotami będziemy sobie zaprzątać głowę później, a na razie skupmy się na czwartym sezonie.
Czytaj więcej

Mroczny świat elfów – Holly Black „Okrutny książę”

Obraz
Elysium to niezwykły świat elfów. Tak piękny, że ludzkiej istocie łatwo się w nim zatracić i zapomnieć, że z każdej strony czyhają na nią niebezpieczeństwa. Dla śmiertelnika w Elysium zagrożeniem jest wszystko – nawet jedzenie czy woda. Elfy co prawda nie potrafią kłamać, ale mają cały arsenał innych sztuczek. Mogą zakląć człowieka, by wykonywał wszystkie ich polecenia, porwać do niekończącego się tańca, czy zawrzeć na pozór korzystną umowę, w której zawsze znajdzie się paskudny haczyk. Jednak bliźniaczki Jude i Taryn czują się tu znacznie lepiej niż w świecie ludzi. Od dziesięciu lat żyją wśród elfów, w domu generała Najwyższego Króla, Madoka, który zamordował ich rodziców i wiedziony swoistym honorowym kodeksem, wziął dziewczynki pod swoją opiekę. Dlatego są wychowywane jak elfy wysokiego rodu i uczestniczą w lekcjach wraz z śmietanką tego świata. W tym z najmłodszym synem króla Eldreda, księciem Cardanem. Bliźniaczki są całkowicie inne. Taryn usiłuje nie rzucać się w ocz
Czytaj więcej

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten para
Czytaj więcej