Rok 2022 w książkach i serialach

Rok 2022 w książkach i serialach – podsumowanie

stycznia 04, 2023

Kolejny niełatwy rok za nami. Gdy pandemia zaczęła się kończyć, świat pokazał oblicze, jakiego nigdy nie chciałam oglądać. Przekonanie, że żyjemy w czasie końca historii i ery brutalnych konfliktów zbrojnych, okazało się złudzeniem. A kultura, ponownie, źródłem ucieczki od niewesołej rzeczywistości. A pod tym względem działo się bardzo dużo. Rok 2022 zapamiętam jako pojedynek dwóch serialowych superprodukcji fantasy – Rodu smoka i Pierścieni władzy oraz premierowe na polskim rynku wydania dzieł Tolkiena – pierwszego tomu Historii Śródziemia oraz Natury Śródziemia.

Moje coroczne wyzwanie na Goodreads – 52 książki na rok – zostało zrealizowane z naddatkiem. Przeczytałam 67 książek, o 7 więcej niż w poprzednim roku, co w sumie dało 31,105 stron. Jednak czytane przeze mnie książki były nieco krótsze – średnio 464 strony. Najcieńsza to licząca 179 stron Cisza Marcina Majchrzaka, a najdłuższa – Blask ostatecznego kresu Jamesa Islingtona, która liczy 991 stron. Natomiast jeżeli chodzi o popularność wśród innych czytelników Goodreads, to największą spośród przeczytanych przeze mnie w ubiegłym roku książek cieszył się Nowy, wspaniały świat Aldousa Huxley’a, a najmniejszą Czarna ambrozja Elizabeth Engstrom.

Było trochę czytelniczych rozczarowań, ale raczej byłam zadowolona i oceniałam książki dość wysoko. Jak zwykle, sporo było u mnie cykli książkowych. To taki uboczny efekt czytania fantastyki, w której często trylogia to absolutne minimum. W tym roku skończyłam cztery cykle, zaczęłam sześć, a kontynuuję pięć.

Najlepsze książki 2022 roku

Czas na créme de la créme dzisiejszego zestawienia czyli listę najlepszych książek przeczytanych przeze mnie w 2022 roku. Kolejność jest przypadkowa. W zestawieniu nie uwzględniam tytułów, które czytałam już któryś raz jak wiedźmińskie opowiadania, a także dzieł skupiających się na procesie twórczym jak Księga zaginionych opowieści J. R. R. Tolkiena.

Agnieszka Hałas Teatr Węży

W ubiegłym roku przeczytałam trzy tomy (plus jeden na przełomie 2021 i 2022 roku), więc myślę, że śmiało mogę wam polecić cykl Teatr Węży jako całość. Składa się na niego pięć tomów: Dwie karty, Pośród cieni, W mocy wichru, Śpiew potępionych i Czerń nie zapomina. Doskonałe światotwórstwo to jeden z czynników, który wyróżnia prozę Agnieszki Hałas. Stworzone przez nią uniwersum ma swoją historię, jasno określone prawidła funkcjonowania i jest zamieszkiwane przez całe zastępy niezwykłych istot. Innymi słowy – jest w nim głębia. Autorka inspiruje się wieloma mitologiami, tworząc ciekawy tygiel. Gatunkowo jest to zdecydowanie dark fantasy. Dużo w tej prozie szarości i niejednoznaczności. W szarość tej opowieści doskonale wpisuje się Brune Keare, główny bohater. Hałas bawi się w tym przypadku motywem wybrańca, bo z jednej strony Krzyczący w Ciemności zdecydowanie nim jest, ma odziedziczone po przodkach wyjątkowe moce (plus pewien paskudny cyrograf). Z drugiej jednak to człowiek służący tym złym. Nie brakuje w jego życiu upadków i słabości, bywa, że nie radzi sobie z nałogiem.

Pełną recenzję znajdziecie tutaj: Teatr Węży

Feliks W. Kres Grombelardzka legenda

W 2022 odszedł Feliks W. Kres. Przez długi czas zwlekałam z czytaniem dalszych tomów Księgi Całości, czekając nomen omen, aż będzie kompletna. Czy tak się stanie po śmierci autora nie wiadomo. Wiem jedno, to jeden z najwybitniejszych polskich cykli fantasy pod względem światotwórczym. Już sama koncepcja Szerni, tej przedziwnej, potężnej, ale przy tym bezrozumnej siły, jest niezwykle ciekawa, a co najważniejsze – tajemnicza. Nie da się, ot tak, opisać czym jest Szerń. Przyjęci, którzy zgłębili jej sekrety, nie potrafią oddać tego słowami. Potęgę można opisać tylko przy pomocy języka wyższej matematyki, a Księga Całości spisywana jest przez mędrców w języku starogrombelardzkim, z jego przedziwnymi i pełnymi niuansów znaczeniami.

Grombelardzka legenda to jak na razie moja ulubiona część Księgi Całości, a jej recenzję znajdziecie tutaj:

Grombelardzka legenda

James Islington Blask ostatecznego kresu

Dwa pierwsze tomy Trylogii Licaniusa znalazły się w mojej topce z zeszłego roku, a finał zwieńczył dzieło. Ta wielowątkowa historia ze światem o niezwykłej głębi i nietuzinkowymi bohaterami wciąga i nie sposób oderwać się od lektury. Zachwycam się finałem w którym wszytko jest na swoim miejscu, wątki ładnie się spinają, pojawia się też garść filozoficznych rozmyślań na temat człowieka i jego natury.

John Langan Poławiacz

Poławiacz Johna Langana ma kompozycję szkatułkową. Pierwsza część przedstawia historię straty, jakiej doświadczają główni bohaterowie, Abe i Dan. Drugi akt, sięgający w przeszłość, to już pełnoprawna opowieść grozy, osnuta wokół niesamowitych wypadków związanych z postacią Poławiacza. To opowieść o stracie i próbach pogodzenia się z nią. Książka Langana jest przede wszystkim weird fiction i to w tym najlepszym wydaniu. Autor konsekwentnie buduje niepokojący klimat, na początku obecny tylko gdzieś w tle i manifestujący się w snach zapowiadających przyszłe wydarzenia. Jednak z czasem dochodzi do konfrontacji z nadnaturalnymi mocami, których nie sposób objąć ludzkim umysłem.